Ik ben er!

Ik ben er! Om 12.00 u vanmiddag stond ik met mijn Compostella in mijn handen bij de kathedraal. Raar moment. Hier ging het nu allemaal om. Nou ja, Santiago was natuurlijk mijn einddoel. Hoewel, niet helemaal, want ik ben nog steeds van plan om door te fietsen naar Finisterre, het einde van de wereld. Maar het is wel een heel belangrijke mijlpaal. Maar laat ik gewoon even verdergaan waar ik gebleven was.

Van Portomarin ben ik naar Arzua gefietst. Het was iets minder dan 60 km, maar het voelde als net zoveel als de dag ervoor en dat waren er 74. Veel klimmen, zelfs een stuk van 12 km, waar gelukkig af en toe toch stiekum ook een stukje afdaling in zat. Zijn het de bekende laatste loodjes die zo zwaar zijn? Vanaf Ventas de Naron is het weer een lekker rustig weggetje. Om weer optimaal van te genieten. Datzelfde geldt voor de afdaling die erin zit. Ik heb nog net op tijd het prachtige kruis net voor Ligonde in het vizier, want ik was even aan de praat geraakt met een stel uit Deurne. Bij een café met prachtig uitzicht op groene heuvels en met terras in de wei eet ik een witte Magnum en drink ik wat. Gelijk even tijd om mijn dagboek bij te werken. Ik klets ook nog met een Duitse vrouw die ik bij het kruis ook even sprak. Zij is postbode bij Deutsche Post. Wie weet zijn we binnenkort collega´s? Ik sms ook nog even met Bert en Coby, maar zij gaan morgen naar huis, dus die ga ik niet meer zien in Santiago. Jammer! Voor Palas de Rei gaat de route weer over de drukke N547. Veel verkeer en geen lol aan. Palas de Rei heeft zo´n mooie naam, maar ik vind het niet bijzonder. En fiets dus door. Ook om maar van die weg af te zijn. Want na Melide volgen we weer een alternatieve route. In Melide drink ik wat en rij een rondje langs de kerk (nee, niet eromheen). Bij de kerk is het allemaal wat charmanter met oude, smalle straatjes. Aan de hoofdweg ziet het er wat ongezellig uit. Na Melide is het niet zo heel ver naar Arzua, maar juist dat stuk valt me zwaar. Nog meer klimmen en het is een wat saaier stuk. Ik zoek een plekje om te lunchen, maar vind niet echt iets geschikt. Een vlak stukje berm is al moeilijk. Dus moet ik met mijn fiets door een soort greppel om op een vlak stukje te kunnen zitten. Er zitten ook wat dode doorntakken tussen zie ik later als ik met heel veel moeite mijn fiets met bagage weer de weg op duw. Nog maar 10 km. Met een forse klim voor Arzua. Dus ik kom zuchtend en steunend boven en bij de eerste de beste albergue klop ik aan. Gelukkig, er is plek. En het ziet er allemaal prima uit. Na de dagelijkse douche- en wasrituelen ga ik even liggen lezen. Vooruit, het boek even weg, even de oogjes dicht en anderhalf uur later word ik weer wakker. Daar knap je wel van op! Een rondje door het dorp is dan vaste prik. Bij de albergue eet ik iets kleins en zie dan dat mijn voorband lek is. Nou zeg, en het ging zo goed. Ik doe er een nieuwe in en inspecteer de buitenband. Er zit een doorn(tje) in de zijkant. Dat zal het wel geweest zijn. Daarna tijd om te eten. Vanavond voor het eerst Jacobsschelp, heel toepasselijk deel van het pelgrimsmenu. En natuurlijk (alweer voor de 3e keer) Tarta de Santiago toe. Heerlijk! Ik lig vroeg in bed en slaap prima, zelfs na die lange middagslaap.

Vanochtend ben ik weer op tijd wakker. Na een ontbijtje zit ik om 7.30 u al op de fiets. Santiago lonkt en ik gun mezelf weinig tijd voor een pauze. Gestaag fiets ik door over de vele heuvels die ik tegenkom. De eerlijkheid gebiedt me om te vermelden dat dat niet alleen klimmen, maar ook afdalen, betekent. De klimmen zijn niet al te steil, maar het zijn er vooral veel. De route volgt niet de traditionele pelgrimsroute omdat die over de drukke N547 zou gaan. Onze route is een stuk rustiger. Na Loxo fiets ik door de beloofde eucalyptusbossen. Eerst in een snelle afdaling en daarna terwijl ik aan het klimmen ben. Je ruikt het ook duidelijk. Heel bijzonder. Onderweg zie ik ook veel horreos, soort voorraadschuurtjes en typisch Galicisch. Na 31 km (van de 50) pauzeer ik kort. Nu ik er bijna ben, kan het me niet snel genoeg gaan. Ik rij de stad binnen via het klooster Santa Maria do Sar. Ik bezoek kerk en klooster. Die zijn open, want er begint zo een dienst met kinderen die communie doen. En dan nog even een klim de stad in. In het centrum is het gezellig druk. Veel pelgrims. Sommigen duidelijk net aangekomen, net als ik. Sommigen al wat eerder en dus fris gedoucht en zonder bagage. Als ik mijn compostella heb opgehaald, loop ik een rondje en ga dan naar de kathedraal. Eigenlijk op zoek naar een rustig plekje waar ik de envelop open kan maken die mijn moeder heeft meegegeven voor een moeilijk moment. Maar die heb ik niet echt gehad, dus nu is het moment. Het is echter heel druk in de kathedraal, want de pelgrimsmis is aan de gang. In de drukte maak ik toch de envelop open en ben ontroerd door de lieve woorden en het mooie, maar vooral toepasselijke gedicht op de kaart. Even ben ik alleen in de kathedraal en vergeet alles om me heen. Daarna loop ik wat verder door, op zoek naar een plekje waar ik eventueel het zwaaien van het wierookvat kan zien. Dat gebeurt namelijk niet elke dag. En dan zie ik in de verte Henk. Ik baan me een weg naar hem toe en blijf daar. Hij staat op een mooi plekje en ik geniet van de mensen om me heen. Veel pelgrims, sommige geëmotioneerd, maar allemaal blij en trots. Net als ik. En dan gaat het gebeuren. Het wierookvat gaat zwaaien. Ik krijg er echt een brok van in mijn keel. Wat is dat bijzonder! Ik heb er een filmpje van gemaakt, maar weet niet of ik dat kan plaatsen. Het wierookvat verdwijnt af en toe uit beeld, want is wel een enorm grote zwaai. Daarna komen de tranen pas echt bij veel pelrgims en omhelzen veel pelgrims elkaar. Dan krijg ik ook tranen in mijn ogen. Een heel bijzonder en warm moment. Een Spaanse vrouw wenst me nog een felize viaje (gelukkige reis), zo lief. Henk en ik gaan na de mis wat drinken op een terrasje en ik eet er een empanada bij. Vanavond gaan we samen eten (en misschien ook het stel uit Deurne) bij O Dezaseis, een restaurant dat Elsa me aan heeft geraden. Henk en het stel uit Deurne slapen ook in het hostel dat zij me aanraadde. Ik doe er dus wat nuttigs mee, Elsa! Henk wilde woensdag de bus naar Pamplona nemen, maar dat gaat niet. Hij gaat naar Irun. Oeps. Ik wilde ook de bus naar Pamplona nemen. Dus als we daarna ieder onze eigen weg gaan, ga ik eerst even informeren bij de Oficina de Turismo. En dan blijkt dat de goden me gunstig gezind zijn. De eerste bus naar Pamplona gaat op 15 juli. Laat dat nou net de dag zijn dat ik daarnaartoe wilde gaan. Wat een perfecte timing! Als ik daarna richting fiets loop, zie ik Wim zitten op een terrasje. We begroeten elkaar hartelijk. Als we aan de rest van het groepje vertellen dat we elkaar al sinds Troyes kennen, zijn ze onder de indruk. Ene Hans uit Zeewolde trakteert me op een drankje, want hij is 65 geworden. Dus zo zit ik weer op een terrasje ;-) Met Wim spreek ik af om morgen samen te eten. En zo vier ik elke avond dat ik Santiago heb gehaald en geniet ik optimaal van mijn tijd hier. Er is nog zoveel te zien en te doen dat ik maandag en dinsdag in elk geval hier blijf en daarna richting Finisterre ga (denk ik, wel wat ruimte houden voor wat er op mijn pad komt....). Daarna ga ik toch echt de camping opzoeken. Die liggen nooit in het centrum helaas. En hier ligt hij ook nog aardig bergop. Ik neem niet de kortste weg en volgens mij wel de steilste. Dus als ik er ben en hij ook nog best duur is, twijfel ik of ik niet beter in een hostel kan zitten. Maar het is vervolgens wel heerlijk om lekker een eigen plek te hebben met een ´buiten´ en een zwembad! Voor het eerst in die 8 weken, neem ik een duik in een zwembad. Ziet er niet heel charming uit met al die lijnen van mijn fietsbroek en –hemd. Who cares?

Iemand vroeg of ik nog blessures had gehad. Nou, ik zit momenteel onder de muggenbulten. Ik hoop tenminste dat het geen bedwantsen zijn. En ik heb een week of 3 a 4 last gehad van mijn linkerelleboog. Mijn onderrug is vanaf het begin wat pijnlijk, maar over het algemeen draaglijk. En dit zadel schuurt dus wat. Maar ik heb van Wim twee soorten creme gekregen. Een om voor het fietsen op mijn billen (nee, niet mijn zadel) te doen en een voor erna. Het is overigens niet heel erg hoor, maar toch jammer, want eerder had ik helemaal geen last.

Raul, gefeliciteerd met je zwemdiploma en met je mooie rapport. Tante Martien is trots op je! En dan nu lekker genieten van de vakantie. Lekker zwemmen in Kroatië.

De rest van de foto´s volgt morgen, want hier gaat het ongeveer in een tempo van 1 per 10 minuten. Morgen ga ik de stad eens goed bekijken. En natuurlijk naar het postkantoor! Ben benieuwd wat ik daar allemaal aantref. Iets van collega´s, van mama en van Liesbeth geloof ik. Allemaal heel veel liefs en tot de volgende keer!