Op de terugweg

Ik ben nu echt op de terugweg hoor. Sterker nog, de laatste 22 km die ik gefietst heb vandaag, heb ik eerder in de andere richting gefietst. Helemaal niet vervelend, want het zag er nu heel anders uit. Het is ander weer, want het regent af en toe een beetje en er hangen donkere wolken. Maar het graan is nu ook geoogst en de zonnebloemen staan in bloei. En het ziet er vanaf de andere kant sowieso anders uit. Tegen de verwachting in heb ik eigenlijk echt wel genoten van dit laatste fietsdagje. Zelfs met de regen. Ik had verwacht dat ik er misschien niet zo´n zin meer in zou hebben.

Maar goed, even terug. In Santiago heb ik nog twee leuke dagen doorgebracht met Michael uit Birmingham en Marielouise uit Delft. Een groot deel van de dag hebben we samen de stad bekeken en gegeten en eind van de middag en begin van de avond bracht ik dan met een boek aan het zwembad door. Ik heb zelfs gezwommen, hoewel het water niet echt warm was. Lekker om even af te koelen dus. Vrijdagavond was de laatste avond van Michael en Marielouise en toen hebben we nog even genoten van twee hele goede gitaristen en een ontzettend goed straattheater. Wat hebben we gelachen zeg. Uiteindelijk heb ik met Marielouise tegen 22 uur nog wat gegeten bij San Jaime, een erg goed restaurant in het centrum. Zaterdag heb ik vooral voor souvenirs geshopt, nog wat stukjes stad verkend die ik niet kende en op het plein voor de kathedraal lekker een boek zitten lezen. Nu ik niet meer op (lees)rantsoen hoef, lees ik wat af. Op het plein is ondertussen ook een steenhouwersconcours aan de gang. Er staan zo´n 20 steenhouwers, ieder met hun eigen ruwe steen. Ze moeten deze aan de bovenkant glad maken en goed rechthoekig, zodat deze gebruikt kan worden voor het wegdek. De straten en pleinen in Santiago zijn allemaal op deze manier bestraat met hele grote stukken natuursteen. Ook de huizen zijn grotendeels uit grote natuurstenen gebouwd. Het hakken en beitelen van de steenhouwers zorgt voor een aardig orkestgeluid op de achtergrond. Heel apart. Omdat ik van Michael gisteren geen afscheid meer had genomen, ga ik naar het busstation om kwart voor zes. Het liep een beetje raar toen hij opeens niet mee ging eten gisteren en Marielouise dacht dat hij wat moeite met mij had. Dus ik voelde me daar toch wat vervelend onder. Maar hij was oprecht blij dat ik hem gedag kwam zeggen en ik kreeg nog een uitnodiging om een weekend naar Birmingham te komen, dus volgens mij zit het wel goed. Kon ik gelijk even horen hoe het was gegaan met het inpakken van de fiets. Want dat moet ik morgen ook doen. Die avond wil ik eigenlijk in de stad eten, maar het regent flink en ik heb niet zo´n zin om heel nat aan tafel te zitten. Op de camping is ook een goed restaurant, dus ik breng de avond door in respectievelijk bar en restaurant. Toch comfortabeler dan een tent in de regen.... Ik moet lachen om de vertaling van tetilla als tietjeskaas. Het klopt wel hoor, want het is kaas in de vorm van een tiet en daarom heet hij ook tetilla, maar toch. Ik neem de tietjeskaas met salade vooraf en dan een brochette van inktvis en jacobsschelp. Vond ik wel een toepasselijk afscheid van Galicië.

Zondag pak ik alles in en ontbijt rustig. Ik krijg alles in de tassen. Dat was toch even afwachten. Achterop de fiets zit een grote bult met bubbeltjesplastic, want daar moet ik mijn fiets in inpakken. Op het busstation heb ik nog rustig de tijd om mijn voorwiel eraf te halen, stuur even te draaien en dan alles in het plastic. Een half uur voor tijd, ben ik er klaar voor. En de bus is ook op tijd, dus dat gaat allemaal voorspoedig. Ik klets even met twee Spaanse fietsers, zij gaan ook naar Pamplona. In de bus zit ik naast een andere Spaanse fietser. Hij gaat tot Leon. We kletsen aardig wat in de bus. Hij gaat maandag met 3 vrienden weer een keer naar Santiago. Het is zo´n 320 km vanuit Leon en dat doen ze in 3 dagen. Het leuke van de busreis is dat we langs grote stukken van de camino komen. Ik zie dus nog veel pelgrims onderweg. We stoppen ook in Arzua, Melide, Palas do Rei, Ponferrada, Villafranca, Leon, Burgos, nou ja, nog veel meer plaatsen. Zo leuk dat je dat dan allemaal herkent. Vooral bij O Cebreiro in de buurt is het zo leuk dat ik nu op die weg rij waar ik van onderaf zo tegenop keek. Want wat lag die weg hoog. En dan gebouwd op pilaren, dat was zo indrukwekkend. Net voor Leon hebben we 25 minuten pauze. We drinken wat met zijn vieren. Het is een tegenvaller als ik er na Leon achter kom dat ik om 19.30 in Vitoria ben en niet in Pamplona en dat ik daar bovendien over moet stappen. Dat betekent dat het een uur langer in de bus zitten is. Nou ja, 10 of 11 uur, ik overleef het wel. De buschauffeurs helpen me met het sjouwen van mijn bagage en de Spaanse fietsers helpen met het in de bus zetten van mijn fiets. Zo fijn. En dan klets ik het laatste uur nog maar met de buschauffeur, zodat de tijd wat sneller gaat. Ik verbaas me erover dat ik toch best aardig een gesprek kan voeren. In Pamplona zet ik de fiets weer in elkaar en fiets dan naar het hostel dat ik gereserveerd heb. Ik had op Google maps gekeken waar het was en rij er in een keer heen. Fijn, want ik ben moe. Gelukkig helpen ze me daar met mijn fiets naar boven krijgen, want ik heb niet veel puf meer. Toch loop ik nog even een ommetje. Enerzijds om op temperatuur te komen (af te koelen) en anderzijds om nog even wat te eten. En je kunt altijd overal pas laat eten. Zoek ik om half 10 iets en dan kies ik net die tent uit die bijna dicht gaat..... Maar goed, ik vind alsnog een prima tent, waar ik snel wat kan eten.

Maandag word ik lekker uitgerust wakker. Ik ontbijt rustig. Check mijn fiets nog even, want de rem liep wat aan nadat ik het wiel erin had gezet. En als ik dan ook nog wat was heb gedaan, ga ik de stad in. Het centrum is niet zo heel groot. Ik loop er eerst een beetje omheen, langs de oude stadsmuren. Dan naar de kathedraal. En ik dwaal gewoon lekker door de oude straatjes. San Fermin met de bekende stierenrennen is net achter de rug, maar je ziet overal nog de posters hangen, de etalages staan nog in het teken van San Fermin en je ziet hier en daar nog hekken staan. In een winkel draaien beelden van de stierenren van dit jaar. Je moet toch een beetje geschift zijn om met zo´n stier mee te rennen volgens mij. Ik lunch op een bankje in een mooi park bij een oude ciudadela (vesting). Ik val zelfs even in slaap als ik op het bankje ga liggen. Het is heerlijk weer, dus ik breng sowieso veel tjd door op bankjes in de zon. Ook op de Plaza de Castillo, het centrale plein, al lezend en mensen kijkend. Het Museo de Navarra is helaas dicht. In plaats daarvan loop ik wat verder door het park, om de hele ciudadela (een vijfhoek) heen. In de ´slotgracht´ leven veel soorten vogels. Pauwen, ganzen, zwanen, parelhoenders, kippen. Het is echt een relaxt park en dat brengt veel groen in de binnenstad. Terug in het hostel klets ik die avond met veel van de andere gasten. Het is echt zo´n backpackershostel. Ik geef een jongen uit Nieuw-Zeeland nog wat tips, want hij gaat de camino lopen en heeft veel vragen. Verder wil iedereen weten hoe ik dat allemaal gedaan heb op de fiets. En een Pools meisje die goed Spaans spreekt, gaat in Pamplona theologie studeren, maar ze wil daar vervolgens iets mee doen in het toerisme. We kijken haar allemaal vragend aan en hebben daar niet echt een beeld bij. Tussendoor eet ik ergens een dagmenu. En met al die gezelligheid in het hostel lig ik er pas tegen twaalven in.

Vanochtend werd ik voor het eerst wakker zonder rugpijn. Wel wat stijfjes, maar niet die vervelende pijn, waardoor ik niet lekker zit en alles duidelijk nog wat moet rekken. Heerlijk! Het is een raar idee om weer op de fiets te stappen. En ik hoop dat ik de weg Pamplona uit kan vinden, want dat is het lastigste. Maar alles gaat goed en het is lekker om weer te fietsen. Na een uur gaat de zon helaas wel weg en ik heb af en toe een regenbuitje, maar niet al te erg. Mama sms-t me of ze me niet vandaag op moet komen halen vanwege de regen en het is niet erg om voor ze. Graag natuurlijk! We hebben even contact en ik fiets rustig door naar Lumbier. Een korte pauze bij Indurain. Blijft leuk om te zeggen dat ik Indurain heb ingehaald ;-) Maar dat is dus een klein plaatsje. In Lumbier ga ik eerst naar de VVV om te internetten. En dan, veel vroeger dan verwacht, 5 minuten geleden, stappen mama en Piet binnen. Wat een verrassing! We geven elkaar een dikke knuffel en dan typ ik dit nog even snel af. Maar nu gaan we iets eten. Heel veel liefs allemaal!