Ik ben er bijna

Wat een leuke stad is León toch! Niet alleen een hele mooie stad, maar ook heel gezellig en levendig met veel terrasjes etc. Ik vermaak me er dus prima. De eerste avond eet met een Francaise en een Zuidafrikaanse tegenover de albergue op een heel leuk pleintje met enorm hobbelige bestrating. Om 21.30 u moet je binnen zijn van de nonnen. Daarna mag je alleen nog even naar buiten om naar de pelgrimsmis van de nonnen te gaan. Ik besluit dat maar eens een keer te doen. Het duurt niet zo lang en is best leuk. Ze betrekken ons er leuk bij. Daarna is het bedtijd.

Maandag breng ik de hele dag door in Leon. Samen met Emma, een Amerikaanse, ga ik naar het postkantoor. Ze kunnen het pakje van mijn moeder niet vinden. Even kort gebeld en nu werd ik door een ander geholpen en deze vond het wel. Wat een gedoe zeg. De tijdschriften uit het pakketje bewaar ik nog even, maar de dropjes vinden gelijk hun weg naar een aantal pelgrims. Een Japanner, Taiki, wil perse ook proberen. We waarschuwen dat niet iedereen het lekker vind. Hij vind het heel smerig en we moeten er allemaal heel hard om lachen. Hij kijkt er ook zo vies bij! Gelukkig heb ik nog een koekje dat hij lekker vindt om de vieze smaak weg te halen. Het is heel gezellig met alle pelgrims die vandaag in Leon blijven, maar ik wil ook nog wat zien. Net als ik de kathedraal wil bekijken komen Klaus en Gerlinde eraan, mijn Duitse buren op 2 campings inmiddels. Ik klets nog even met ze en ga dan de kathedraal in. Ik heb ook wel behoefte aan even alleen zijn vandaag realiseer ik me als ik helemaal alleen door het bijbehorende klooster loop. Heerlijk even die rust! Als ik buiten kom, is iedereen weg en ga ik op een terrasje zitten bij Café Europa. Hier zaten we 8 jaar geleden ook. Ik moet nog heel veel opschrijven in mijn dagboek, dus dat werk ik eens even goed bij. Anders vergeet ik de helft. Daarna kan ik alweer inchecken bij de nonnen, dus ik ga een bed uitzoeken. Net als ik dan naar de fietsenwinkel wil gaan om een nieuw zadel te kopen, komt Wim met zijn elektrische fiets binnenrijden. Hij is er 10 dagen tussenuit geweest omdat zijn zus is overleden en maakt de tocht nu af. We spreken af om ´s avonds samen te eten. En dan alsnog een nieuw zadel kopen, want de mijne is kapot. Ouderdom, door de wrijving is het in gaan scheuren en met een gelzadel is dat niet zo´n succes. Ik ben niet blij met mijn nieuwe zadel, maar veel keus hebben ze niet. Ik hoop maar dat het niet teveel schuurt. Ik rij rondjes op de binnenplaats van het klooster om het zadel nog wat beter af te stellen en daar moet ik het dan maar mee doen. Zoals het hoort op een rustdag, doe ik even een dutje en ga daarna fris de stad in. Ik bezoek het museum en pantheon van de San Isidoro. Dat is echt prachtig. Het Pantheon is heel mooi beschilderd en deze fresco´s zijn heel goed bewaard gebleven. Helaas mag je er geen foto´s nemen, dus ik koop er een paar kaarten van als herinnering. En een om op te sturen naar Jasper, Ella, Raul, Dirkje en last but not least, Leon. Met zo´n naam moet er natuurlijk wel een kaart uit Leon worden gestuurd! Ik wandel rustig een rondje door de stad en geniet van de sfeer. Ik help een Japanner de weg terugvinden naar de albergue. Hij heeft geen idee dat ik daar ook verblijf. De taxichauffeur die hij de weg vroeg is ook blij met mijn hulp. Later die avond zie ik hem in de albergue en groet hem. Hij is verbaasd en blij mij te zien. Hij omhelst me uitbundig, houdt de hele tijd mijn hand vast en vertelt volgens mij wel 100 keer het verhaal aan twee andere Japanners. Ik weet me niet goed een houding te geven en we moeten er allemaal erg om lachen. Ik heb in elk geval mijn goede daad van vandaag weer verricht, denk ik maar. Ondertussen heb ik met Wim heerlijk gegeten. We hebben een salade en een tostada met cecina de Leon gedeeld. Dat lijkt wel op biltong als dat je iets zegt. Supermals rundvlees.

Na die heerlijke rustdag fiets ik maar 40 km naar Hospital de Orbigo. Daar ben ik al ruim voor twaalven en geniet van een vrije middag. In het centrum van Leon volg ik de pelgrimsroute tot over de rivier. Ik kom langs de prachtige parador San Marcos, wat vroeger een pelgrimshospitaal (zeg maar albergue) was. Heel herkenbaar van 8 jaar geleden. Daarna even een kilometer of 2 langs een hele drukke weg. Ik ben blij als ik weer op een lekker rustig en klein weggetje zit. Er zitten weer wat meer klimmetjes in de route, dat is weer even wennen. Maar het stelt nog niet veel voor. In Villar de Mazarife pauzeer ik even. In dit dorpje veel overgroeide bodegas, het lijken wel hobbithuisjes met een hele lelijke aanbouw ervoor. De kerk is ook heel bijzonder met een grote ronde buis ernaast. Vanaf hier lopen mijn route en het pelgrimspad weer meer samen. Over een lastig gravelpad ben ik een uurtje later in Hospital de Orbigo. Via de beroemde brug kom ik het stadje binnen. Helaas staat de brug in de steigers, waardoor hij minder fotogeniek en aantrekkelijk is. Maar hij blijft indrukwekkend door zijn lengte. Ik zoek de camping op en zit lekker in het zonnetje te lunchen. Het is voor het eerst eens niet zo warm. Heerlijk! Ik lees ´s middags beide tijdschriften uit en geniet van het nietsdoen. En ik klets met Klaus en Gerlinde die (natuurlijk) ook op de camping staan, maar een heel eind weg dit keer. Eind van de middag fiets ik door het dorp, haal een stempel bij de albergue en lever daar ook de tijdschiften af en doe wat boodschapjes. ´s Avonds eet ik een pelgrimsmenu. Daar kun je niet tegenop koken. Voor max 10 euro heb je 3 gangen, wijn of water en brood erbij.

Vanuit Hospital de Orbigo fiets ik over een vlakke route naar Astorga. Onderweg kom ik allerlei gewassen tegen. Eindelijk ook zonnebloemen in bloei. En ook hop, hoewel het even duurde voordat ik wist wat het was. Ik had geen idee dat dat zo groeide. Via deze mooie groene route kom je zo in het oude centrum van Astorga terecht. Wel een korte maar hele steile klim, waarvan ik het laatste stukje niet red zonder lopen. Gelukkig is het maar een korte klim. Dit is ook weer zo´n leuke plaats. Ik bezoek natuurlijk het bisschoppelijk paleis dat door Gaudi is ontworpen. Alweer zo jammer dat je binnen geen foto´s mag maken. Het is heel mooi. Na Astorga kom je in de Maragateria streek. Het dorpjes Castrillo de Polvazares is een goed voorbeeld van de typische bouwstijl met ruwe stenen en leistenen daken uit deze streek. Het is een monumentaal dorp en werkelijk prachtig! Het wegdek is heel charmant, maar niet zo comfortabel fietsen. Uiteindelijk ga ik maar lopen. Na dit dorpje slaat de route af richting El Ganso. Weer zo´n heerlijk rustig weggetje. De route loopt vaak om de dorpjes heen, maar ik fiets door de dorpjes heen. Uiteindelijk komt die weg dan aan de andere kant altijd weer op de doorgaande weg uit. Het gaat steeds meer omhoog en bij Foncebadon krijg ik spijt dat ik door het dorp fiets. De weg is namelijk niet verhard en erg stenig. Maar ik heb water nodig, dus ik zet toch door. Daarna wordt het even serieus klimmen en dan ben ik bij het cruz de ferro op 1500 m. Een berg stenen met een grote paal en een heel klein ijzeren kruis daarop. Ik laat een steen achter, zoals het gebruik is. Maar verder heb ik er niet heel veel mee. Ik geniet van de rust en maak foto´s. Daarna een kleine afdaling en klim naar 1510 m en dan begint de serieuze afdaling. Hij is heel steil en het wegdek is slecht. Dus veel remmen en goed oppassen, vooral in de bochten. De weg loopt dwars door het dorpje El Acebo, waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. Daar zie ik dat ik over de 3000 km ben gegaan in die hele steile afdaling. Alweer zo´n mijlpaal! Bij Molinaseca vind ik het mooi geweest. Het is al over vieren en ik had gehoord dat hier een hele mooie albergue was. Hij is inderdaad heel netjes, schoon en fris. Begin van de avond loop ik naar het stadje. Ik was er al doorheen gefietst en had al gezien dat het erg leuk was. Het si niet groot, dus je bent er zo doorheen. Om een uur of half acht wil ik toch wel wat eten. Ik raak op een terras aan de praat met een Duits stel en we eten uiteindelijk samen. Karl en Annemarie vonden het zo gezellig met mij te kletsen en te eten dat ze mijn eten uiteindelijk willen betalen. Het was ook erg gezellig, moet ik zeggen. Ik heb de laatste tijd wel heel veel Duits gesproken. Bijna meer dan Spaans. Bij het afrekenen wordt de hotel- en restauranteigenaar bijna een beetje handtastelijk, doet me een soort huwelijksaanzoek, maar ik vind het maar een lelijke, dikke, oude vent en ga dus even wat verder weg staan....

De volgende ochtend stap ik vroeg op de fiets. In Ponferrada ben ik erg onder de indruk van de grote burcht. En erg gecharmeerd van het leuke stadje. Alles is nog dicht, maar ik denk dat het erg leuk is als alle winkels open zijn. Net voordat ik de stad helemaal uit ben, vind ik een bankje in de zon en maak daar mijn eigen ontbijt klaar en Cees belt. Hij praat me ook een beetje bij over het werk en ik realiseer me naderhand dat ik echt even in een andere wereld leef, zo met mijn bordje op schoot en zwetende kaas. Ook vandaag fiets ik weer telkens door de dorpjes heen. Die zijn erg leuk namelijk, zonde om er omheen te fietsen. In veel van die dorpjes lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Via een hele mooie route kom ik bij het kasteel van Villafranca de Bierzo uit. Het centrum ligt wat lager, dus met een flinke vaart kom ik op het gezellig plein met terrasjes uit. Even van genieten, dus de fiets aan de kant. Na Villafranca begint het klimmen weer. Eerst rustig aan. In Vega de Valcarce ontmoet ik de Zuidafrikaanse Katherine weer. Wat leuk! Zij heeft een stukje met de bus gedaan. We drinken samen wat en raken ook nog aan de praat met 2 Nederlandse mannen. Ik fiets om 14.30 u toch nog door. Hoewel ik bijna was gebleven. En 4 km verderop, bij Herrerias, ga ik even aan de kant zitten met mijn lunch. Ik twijfel of ik door zal fietsen, want het is dan nog min 13 km bergop of daar zal blijven, maar dan moet ik bergaf en als ze geen plek hebben toch weer bergop. Er komt net een Nederlander aangefietst. Hij dubt met me mee en we besluiten samen naar O Cebreiro te fietsen. Hij is veel fitter dan ik, maar past zich aan mijn snelheid aan. We doen er uiteindelijk 2 uur over denk ik. Arme Henk, die had misschien wel binnen een uur boven kunnen zijn. Het is ook echt een hele pittige klim van grotendeels 8-10%. En we hebben ook nog eens hele harde wind tegen. Boven is de beloning groot. Wat een prachtig uitzicht! En wat een prachtige dorpje! We arriveren tegen zessen en er is geen plaats meer in de herberg. Gelukkig verhuurt iedereen hier kamers, het dorp leeft van de pelgrims, dat is duidelijk. We stappen ergens binnen. Het ziet er heel gezellig uit (Venta Celta). Beetje bruine kroeg met heel veel leisteen. Voor 40 euro huren we samen een kamer (met 2 bedden). Raar hoe je zo makkelijk met iemand een kamer deelt die je een uur of twee kent. Als we gedoucht zijn en onze was hangt, lopen we nog een rondje. Het kan hier aardig stormen en spoken. We hebben geluk dat we mooi helder weer hebben, maar de wind die laat wel van zich horen. We hebben aardige trek en het is ook al tegen achten dan, dus we gaan bij onze huisbaas eten. En dat smaakt goed. Een hele grote salade, gestoofde varkensrib met patat en tarta de Santiago toe. Ja, je kunt merken dat we dichterbij komen. We zitten inmiddels ook in Galicie. Het landschap is hier werkelijk prachtig. Dat is echt genieten. Heel groen en heuvelachtig. Na het eten schrijven we ieder op bed ons verslag en dan is het alweer hoog tijd om het licht uit te doen.

Vandaag begon de dag met een afdaling, maar direct daarna ook weer klimmen. Bij de Alto do Poio komen we op het hoogste punt van deze bergketen, 1335 m. Hij is dus minder hoog, maar toch veel pittiger dan die van eergisteren. Vanaf de Alto do Poio is het heerlijk afdalen. Wel 12 km lang over een brede weg met goed wegdek en goed overzicht. Ik schrik als ik op een gegeven moment zie dat ik 70 km/u rijd. Ik ga toch even remmen, ook al voelde het helemaal niet onveilig. Opeens, echt van het ene op het andere moment, wordt het voor ons gevoel wel 10 graden kouder. Rillend van de kou komen we in Triacastela aan. We gaan op een terrasje zitten om op te warmen in de zon. Tot Sarria fietsen Henk en ik samen op. Daar doen we wat boodschappen, drinken we wat en wisselen we emailadressen en tel nrs uit. Dan fietst Henk door terwijl ik mijn cola light opdrink en mijn kersen opeet. Hij zal zaterdag in Santiago zijn en ik vind zondag vroeg genoeg. Misschien dat we zondag samen gaan eten bij O Dezaseis, mij aangeraden door Elsa. Maar we zien nog wel. Net na Sarria zou een km buiten de route een mooi Santiagokerkje zijn. Het blijkt 2 km te zijn en is helaas net dicht. Ik twijfel of ik het pelgrimspad zal volgen dat (nu nog) geasfalteerd is of terugfietsen naar de doorgaande weg. Een fietser zegt dat het allemaal geasfalteerd is. Hoewel ik mijn twijfels heb, volg ik toch de pelgrimsroute. En het is werkelijk een prachtige weg met in het begin een heel steil stuk. Ik ben trots dat ik fietsend boven kom en die (toch best atletisch gebouwde) Spanjaard een stuk gaat lopen. Maar het wordt wel gravel en dan wat smaller en dan moet ik over een smal pad naar beneden en langs een water en weer steil omhoog. Voor mij is het best fietsbaar, maar wel vermoeiend als je dat de hele weg hebt. Dus als ik weer bij de LU633 uitkom, pak ik die weer op. Zo´n 10 km voor Portomarin eet ik mijn empanada op een bankje in de schaduw. Het bankje is een beetje hoog en daardoor niet zo comfortabel. Dus ik blijf niet lang zitten. Het blijft klimmen en afdalen, maar het laatste stuk is gelukkig weer wat meer afdalen. Bij de brug over het stuwmeer bij Portomarin heb je prachtig uitzicht over het water. Het is niet veel, dus ik vraag me af of dit nu het stuwmeer is. Het dorp Portomarin is hiervoor naar boven verplaatst. Je ziet ook nog wat resten van bouwsels in het water. Hier vind ik het mooi geweest. Het loopt tegen vieren. Dus ik fiets omhoog naar het dorp. En zoek de hoogste albergue in het dorp uit. Ik weet ook niet waarom. Maar hij is mooi en schoon. En ik kan er internetten. Mijn billen vinden het ook mooi geweest. Het zadel zit niet heel beroerd, maar het schuurt meer, dus het zit ergens dus toch niet goed. Ik smeer het maar goed in, zo´n 3 x per dag. Om blaren te voorkomen.

Het is nu nog een kleine 110 km naar Santiago. Dat knip ik in tweeen. Dus zondag kom ik in Santiago aan. Dat is toch weer een dag eerder dan ik in Leon dacht. Ik blijf er een dag of 2, fiets dan naar Finisterre, misschien een paar dagen strand (als het weer goed is) en dan weer terug naar Santiago. Daarna wil ik een bus of trein nemen naar Pamplona. Daar een dag blijven. Dan fiets ik naar Lumbier, waar ik eerder op de camping heb gestaan. Kampeer een nachtje en dan komen mijn moeder en Piet mij daar ophalen. Dan gaan we naar het monasterio de Leyre en blijf ik tot 23 juli in hun huisje in Burgui in het dal van Roncal. Dan gaan we nog 2 dagen naar San Sebastian en Bilbao en ben ik waarschijnlijk 27 juli weer thuis. Dus ik vermaak me nog wel even hier in Spanje.

Ik heb niet alle foto´s kunnen uploaden, maar dat komt later wel. Die staan op een andere geheugenkaart namelijk.