Pelgrimstress

Veelbelovende titel he? Maar ja, zo noem ik het maar. Ik heb af en toe last van pelgrimstress. Ik heb het maar druk met fietsen, eten, bezichtigen, mensen ontmoeten, alles opschrijven en internetten. Soms kom ik tijd tekort en moet ik echt even een moment zoeken om alles voor mezelf op te schrijven. Anders weet ik niet meer wat ik gedaan heb en waar ik geweest ben. En heb ik straks ook geen flauw idee welke foto waarvan is. Want ik heb al heel wat kloosters en kerken gezien ;-).

In Logroño (daar was ik gebleven)bezoek ik de Santiagokerk en de kathedraal en dwaal lekker een beetje door de stad. In de kathedraal worden net foto´s gemaakt van een bruidspaar. Als ze naar buiten gaan, ga ik ook snel even kijken hoe ze met rijst, confetti e.d. bestrooid worden. Er gaat zelfs nog vuurwerk af, waarvan een aantal kinderen enorm schrikt en begint te huilen. Het feest is compleet....

Ondanks luidruchtige Spanjaarden op en naast de camping heb ik heerlijk geslapen. Lang leve de oordopjes! De route Logroño uit volgt het pelgrimspad. Leuk! Ik kan wel Buen Camino blijven zeggen. En het is een leuk pad naast een stuwmeer en langs wijngaarden (en deels naast de nieuwe snelweg). Net voor Navarrete pakt onze route weer de gewone weg. In Navarrete is de kerk al open, want er is een dienst. Het klinkt heel klassiek (ouderwets), dus ik blijf niet hangen. Onderweg naar Najera kom ik Bert & Coby weer tegen. Gezellig! In Najera bezoek ik het klooster en de abdijkerk. Prachtig! Vooral het zgn traceerwerk in de bogen vind ik echt prachtig. Wat een kundige beeldhouwer moet dat geweest zijn. Ik word er helemaal enthousiast van en hoop dat ik voor de middagsluiting bij het klooster in San Millan de Cogolla kan zijn. Daar zijn eigenlijk 2 kloosters: Yuso en Suso. Yuso is het nieuwe klooster beneden en Suso het oude klooster boven tegen de rotswand. Zou mooi zijn als ik dat kon zien voordat ik doorfiets naar Santo Domingo de la Calzada. Toch eet ik eerst even iets op een bankje in Najera, want anders haal ik het sowieso niet ;-). Ik geniet enorm van het alleen fietsen. Laat mijn gedachten lekker gaan en hou mijn eigen tempo aan. Dat is vandaag flink doorfietsen tot 13.15 u, want dan ben ik bij San Millan de Cogolla. Precies op tijd voor de laatste rondleiding. Ik kom dezelfde groep tegen als in Najera, maar zij zijn met de bus gekomen. Ze zijn onder de indruk dat ik dat op de fiets heb gedaan. San Millan de Yuso is erg groot en de rondleiding duurt erg lang. Ik stap over naar een andere groep en zie zo alles in iets kortere tijd. Ik kan dat Spaans toch niet allemaal tot in detail verstaan. Ik vind het ook iets minder aansprekend dan wat ik eerder heb gezien. Hoewel het wel mooi is hoor, maar allemaal erg groots en barok, zoals de sacristie bijvoorbeeld. Als ik om half 3 buiten sta, rammel ik van de honger. Ik ga lunchen in een dorpje dichtbij. Het restaurantje ziet er wat onooglijk uit, maar het eten is heerlijk. En ik mag lekker buiten zitten. Als ik tegen vieren klaar ben, besluit ik om daar op de camping in Berceo mijn tent op te zetten en dan na 5 uur terug te gaan naar het klooster om ook San Millan de Suso te bezichtigen. Ik zit weer helemaal in de vakantiemodus door dit besluit. En ik krijg er geen spijt van, want ik vind de Suso veel mooier. Heel klein, met wat mozarabische invloeden en een bijzondere ligging tegen de rotswand aan. Om het vakantiegevoel compleet te maken, strijk ik daarna neer op een terrasje waar ik een paar uur blijf zitten en lekker kaarten schrijf en mijn dagboekje bijwerk. Als ik ´s avonds op de camping terugkom, is deze plotseling redelijk (maar gelukkig niet helemaal) uitgestorven. Blijkbaar was iedereen voor een weekendje naar zijn caravan gekomen, bedenk ik opeens. Ik was even vergeten dat het zondag was.

De volgende ochtend slaap ik wat langer dan normaal en ben ik pas om 9 uur weg. Ik voel dan al dat het warm is. Ik geniet nog steeds van de prachtige weggetjes, zoals tussen Berceo en Santo Domingo. Na een klim is het kilometers lang afdalen. Heerlijk! In Santo Domingo de la Calzada kan een bezoek aan de kathedraal niet ontbreken. Vanwege een legende over Santo Domingo leven er in deze kathedraal namelijk een haan en een kip in een mooi hok (in stijl). De haan kraait er lustig op los en dat is toch een wat rare ervaring in een kathedraal. Ze zijn beide wit en komen op de foto´s niet goed uit, dus ik heb er maar een kaart van gekocht. In de kerk staan ook hele mooie kunstvoorwerpen, het is tevens museum. Na Santo Domingo is het ook geen zware rit. Ik ben al snel in Belorado. Er is markt, maar ze gaan allemaal net inpakken. Terwijl ik zit te lunchen op de plaza Mayor verdwijnen de marktkramen langzaam maar zeker allemaal. Ik was van plan om door te fietsen naar Villafranca Montes de Oca en dan morgen nog een stuk langs de N120 te fietsen en dan het pelgrimspad te nemen (is een alternatieve route). Maar als ik in Tosantos ben, slaat de twijfel toe. Het is een vreselijk drukke weg namelijk. Geen lol aan. Ik fiets nog een stukje door, maar draai dan om en zoek de albergue in Tosantos op. Morgen weer een dag en dan fiets ik de route uit het boekje, want daar heb ik goede ervaringen mee. Ik vind het te ver en vooral te warm om nu nog 30 km door te fietsen. Het is zo´n 35 graden. De warmte trekt ook veel vliegjes aan. Vandaag vooral veel van die hele kleine die over je arm of je gezicht kriebelen of op het glas van mijn zonnebril gaan zitten. Heel irritant.... Het is mijn eerste Spaanse pelgrimsalbergue en ik ben blij dat ik als fietser welkom ben. Soms moet je tot 17 u wachten of er plek is namelijk. Om 18 u is er gelegenheid om naar de Ermita del Virgen de la Peña te gaan. Dit is een klein kapelletje hoog tegen de rotswand aan. Een vrouw uit het dorp loopt er met ons naartoe en legt van alles uit. Michele, een francaise, vertaalt alles voor de 3 Koreanen die mee zijn. En geeft er ook nog wat bijbelles bij. Dat doet ze heel enthousiast en grappig. De Virgen is er helaas niet, want die gaat op 30 mei met een processie naar de kerk beneden in het dorp en komt 8 september pas weer terug. Aan het einde zegt Maria nog 3 Ave Maria´s en mogen wij dat in onze eigen taal doen, maar niemand die het goed genoeg kent. Michele zingt nog wel het Ave Maria. Was een mooi moment. Ook al ben ik niet gelovig, het had een prettige sfeer. Weer terug in de albergue maken we gezamenlijk het avondmaal. Salade en pasta. We eten met zijn allen en dan gaat een deel bidden. Ik doe samen met de Koreanen de afwas in die tijd. En dan is het alweer zo´n beetje bedtijd.

In een albergue is iedereen vroeg wakker. Hier hebben ze de regel dat je niet voor 6 uur op mag staan. Ze hebben 1 kamertje voor mensen die er per se vroeger uit willen. Mijn Deense buren hebben dat niet helemaal meegekregen en rommelen vanaf 5.30 u, dus ik word ook langzaam wakker. Met als gevolg dat ik al om 7.15 u op de fiets zit. Als het vandaag net zo warm wordt als gisteren is dat misschien ook wel zo goed. En daar lijkt het wel op, want je voelt de warmte van de zon al. Ik ben blij met mijn besluit om de route uit het boekje te gaan volgen. De weg is prachtig, of nou ja, de omgeving is prachtig. En er rijdt helemaal niemand. Zo vroeg heb je prachtig ochtendlicht. Al voor half tien ben ik in San Juan de Ortega en heb ik er al een halve dagetappe op zitten. Ik ga op een terrasje zitten en zie de pelgrims komen en gaan. Ook veel Spaanse fietsers. Die fietsen allemaal op een mountainbike op het pelgrimspad. Ik vind dat persoonlijk wat asociaal, want het is vaak smal en dan moet het heel irritant zijn voor de wandelaars als er steeds fietsers langskomen. In San Juan bezoek ik ook klooster en kerk, maar hou het wat korter. Ze zijn er ook aan het werk en een deel is afgesloten. Onderweg naar Burgos kom ik een grote schaapskudde tegen. Ze moeten net de weg oversteken die daar redelijk druk is. Dat stukje route was net een beetje saai en dit leukt de boel voor mij weer op. Dan krijgen we weer een stukje van die vervelende N120, waar ik gelukkig wel naast kan fietsen, op een gravelpad dat deel uitmaakt van een niet veel belopen stuk van de pelgrimsroute (de meesten gaan via Atapuerca). Als ik weer van de N120 af ben, wordt de route gelijk weer mooier. Maar ook zwaarder. Er zit een venijnig klimmetje in van 14%. Maar ik kom fietsend boven. Wel nog steeds hard hijgend, dat wordt niet echt minder, maar blijkbaar heb ik toch sterkere benen en/of meer conditie gekregen. Voor Burgos gaat de route via een mooi fietspad door een recreatiegebied langs de rivier Arlanzon. Langs dit pad fiets je helemaal tot in het centrum van Burgos. Er wordt veel gewandeld, hardgelopen en gefietst door de lokale bevolking. Mijn camping ligt links aan dit pad. De ingang is alleen aan de andere kant, dus ik moet er even omheen fietsen. Ik ga gelijk naar de camping, zet de tent op en ga dan eerst naar het Cartuja de Miraflores. Dat is namelijk vlakbij en dan kan ik dat voor de middagsluiting bezoeken. Het wordt een beetje saai, maar ook dit klooster vind ik prachtig. Ik ben dus nog niet kloostermoe. Sterker nog, ik blijf 2 dagen in Burgos, omdat ik morgen met Nederlandse mensen die op de camping staan mee kan naar Santo Domingo de Silos, een klooster waar ik na het lezen van een kunstboek hele hoge verwachtingen van heb, maar wat 60 km uit de richting ligt. Maar goed, het Cartuja is prachtig. Niet al te groot en ook weer een verzameling met prachtige kunstobjecten. En ik krijg er een mooie stempel. Mijn eerste credencial is nu bijna vol. Ik heb al een nieuwe gekocht.Op de camping doe ik bijna alles wat ik heb in de was en eet ik mijn lunch. Ondertussen komen er veel fietsers aan. Vooral Nederlanders, maar ook Fransen en Engelsen. Voor het eerst ook een jonger stel Nederlanders. Eind van de middag ga ik een kijkje nemen in Burgos. Het is 4 km fietsen, maar het is een vlak, lommerrijk fietspad en dus heel prettig fietsen. Bij de Oficina de Turismo vraag ik naar de mogelijkheden om Silos te bekijken, maar dat is ondoenlijk (toen wist ik nog niet dat ik met Jone en Kees mee kon), dus zet het uit mijn hoofd. Dan bezoek ik de kathedraal. Er is zoveel te zien, je weet niet waar je moet kijken. Ook veel overdaad, maar toch wel met elkaar in harmonie. Maar het mooist en vooral het fotogeniekst vind ik de prachtige roosvensters in de plafonds. En ook hier weer kunstvoorwerpen die zeer kundige beeldhouwers gemaakt hebben. Op de Plaza Mayor loop ik een kerel tegen het lijf die ik bij San Millan en in Santo Domingo ook al gezien en gesproken had, Dick. Samen met hem en Rob en later ook Henk, drink ik wat op een terrasje. Het zijn allemaal wat oudere mannen (sorry voor de oudere lezers) en noem ze dan ook de oude mannenclub. Ze kunnen er wel tegen. Daarna ga ik op zoek naar een winkel voor wat fruit en groente, dat is best lastig in het centrum. Maar ik wil toch nog iets gezonds eten vandaag. Dat doe ik op de camping. Loop ook nog een rondje en klets met deze en gene. Bij de Engelse vader en zoon op de fiets blijf ik hangen. Ik drink een glaasje wijn met ze en klets wat. Zij moeten dan nog eten, terwijl het al tegen 11 uur loopt. Terug in de tent vouw ik de was. Ik had alles zo op mijn matje gegooid, maar dat slaapt wat lastig. En dan kom ik erachter (beetje laat) dat ik mijn ODLO shirt mis. En dat is nou net mijn fijnste shirt. Ik realiseer me dat ik hem wel in de was heb gedaan, maar inderdaad niet aan de lijn heb gehangen. Ergens tussen de wasmachine en mijn tent is hij waarschijnlijk uit mijn tas gevallen. Of hij zit nog in de wasmachine. Ik loop terug naar de wasmachine, maar dat hok is op slot. Dan bedenk ik dat misschien iemand het heeft gevonde, gezien heeft dat het een damesshirt is, en het in de sanitaire ruimte voor dames heeft gehangen. En ja hoor! Daar hangt mijn lievelingsshirt. Wat een opluchting zeg. Kan ik eindelijk met een gerust hart gaan slapen!

Vandaag heb ik een beetje aangelummeld. Door de stad gewandeld en gefietst, geluncht en nu dus aan het internetten. Nu is alles dicht en het is heel warm, dus wel even een mooi moment om achter de pc te gaan zitten. Ik ga zo naar het Castillo lopen. Dat ligt op een berg en van daaruit heb je mooi uitzicht over de stad. Morgen ga ik dan met Jone en Kees naar Santo Domingo de Silos en naar een dorpje daar in de buurt waarvan ik de naam niet kan onthouden. En dan wordt het tijd om verder te fietsen. In een dag of 4 naar Leon en dan komt de pas bij de Cruz de Ferro in zicht. Dat wordt weer een pittige klimdag.

Ik hoor dat het heel slecht weer is in Nederland, dus ik hoop voor jullie dat het snel beter wordt. En iedereen die binnenkort vakantie heeft, wens ik natuurlijk een hele fijne vakantie. Hier is het goed weer als je nog een bestemming zoekt. Het is wel ver rijden... Michele, ik ben heel benieuwd! En ik duim voor je. Saskia, ik hoop dat ik nog weet hoe het moet, maar kijk er erg naar uit om weer samen te tennissen en lekker op de tennisbaan rond te hangen. Mijn benen zijn in elk geval aardig gespierd ;-). Ronald D, ja ik weet zeker dat het voor mijn tent is. Hij paste er ook prima, maar het is toch een beetje raar. Sowieso rare campings in Spanje. Papa, veel succes in Nicaragua! En verder natuurlijk ook iedereen heel veel liefs, succes en plezier! Oh ja, Bert en Coby hebben ook een site voor degenen die het leuk vinden om dat te zien: www.bcemons.net