In de laagste versnelling

Waar was ik gebleven? In Brive, onderweg naar de monnikken. Wat een prachtig verblijf daar zeg! Hele schone en moderne kamers met wastafel. Wc en douche op de gang, maar weinig andere gasten, dus ook heel schoon. Ik kon er lekker mijn eigen salade met brood klaarmaken. En heb natuurlijk heerlijk geslapen in dat bed. Toch alweer vroeg wakker. Mijn innerlijke wekker staat gewoon op 7.30 u. Niet te geloven dat ik vanzelf wakker word zo vroeg. Als ik moet werken, heb ik er altijd veel moeite mee om uit mijn bed te komen. Ik neem even een andere weg om later weer aan te sluiten op de route, want dat scheelt een heel stuk terug- en omfietsen. Het is Hemelvaart, dus gelukkig rustig op de weg. Want ik ga nu wel gelijk over een wat meer doorgaande route. Zodra ik weer op de route uit het boekje zit, merk je het verschil. Smalle weggetjes waar weinig autoverkeer is en je vooral de vogeltjes hoort fluiten en de insecten hoort zoemen. Dat is echt perfect aan deze route. Al vanuit Gernes zie ik Turenne liggen boven op de berg. Ik mag dan eerst nog een paar km naar beneden fietsen en op het eind een kilometer heel steil omhoog (9%). Hijgend en puffend kom ik boven. Dus ik ga eerst even uitrusten op een terrasje met een cola light en een zak kersen. Ja, ik eet vreselijk veel kersen. Heerlijk en goed mee te nemen. Het is vandaag eindelijk wat beter weer. De ochtend begint met 18 ipv 12 graden. Dat is echt een groot verschil. In Turenne loop ik een rondje door het prachtige, oude en steile stadje met op de top overblijfselen van een kasteel. Het is nog een pittige klim om Turenne weer uit te komen. En daarna nog een klim om Martel binnen te komen. Maar al met al valt het best mee. Het rare aan dat klimmen en dalen is dat je op een gegeven moment last krijgt van gezichtsbedrog. Als je hard daalt, denk je verderop te moeten klimmen, maar dat blijkt dan gewoon een minder sterk dalend stuk te zijn. En andersom, als je klimt denk je soms dat het verderop even daalt, maar dan is het gewoon een minder steile klim. Dat is dan wel een tegenvaller. Vanaf Turenne wordt het allemaal veel toeristischer dan daarvoor. Ik merk dat ik in de buurt van de Dordogne kom én dat het een lang weekend is voor de Fransen. Die trekken er en masse op uit. Na Martel fiets ik een stuk naast de Dordogne en bij St Sozy steek ik hem over en ga verder naar het zuiden. De laatste grote klim van de dag naar Mayrinhac valt me zwaar. Die klimmen van de ochtend zitten toch nog in mijn benen zeker. Maar ik geniet nog steeds van het landschap. In deze streek hebben ze opvallende oude muurtjes langs en tussen de velden staan. Daar fiets ik kilometers langs. Vaak begroeid met mos en/of struiken. Bij Rocamadour zoek ik een camping en beland bij de boer. Een grote camping à la ferme met geen enkele Nederlander. Ik wist niet dat dat kon in Frankrijk. Wel een Frans stel met een camper en aanhanger met 2 quads erop. Vind ik een beetje decadent, maar ik ben dan ook op de fiets..... Ik sleep een picknicktafel naar mijn plekje en installeer me voor 2 nachten. Na het eten loop ik alvast even naar een uitzichtspunt en vang mijn eerste glimp van Rocamadour op (de camping ligt erboven in l'Hospitalet). Prachtig en heel indrukwekkend! Als ik 's avonds kijk wat de kilometerstand is, blijkt dat ik tot nu toe exact 1600 km heb gefietst.

Vrijdag had ik een rustdag in Rocamadour. Eerst liep ik weer naar het uitzichtspunt om nog een paar foto's te maken. Dan, een Amerikaan, neemt een paar foto's van me. Hij is met Suzy op vakantie en we kletsen een poos. Ik loop via een wandelpaadje naar de Voie Sainte. Die begint bij een kapel en loopt naar het onderste deel van Rocamadour. Daar loopt je gelijk een oud straatje in met heel veel winkeltjes. Wel echt leuke winkeltjes, veel delicatessen en mooie spullen, weinig prullaria. Ik koop natuurlijk niets, want ik moet de Pyreneen nog over. Ik maak alleen veel foto's, want elke keer heb je weer een andere hoek enz. En het blijft prachtig en indrukwekkend. Ik hoop dat de foto's dat ook weergeven. Het wordt flink warm en het loopt allemaal omlaag en omhoog, dus ik werk me nog aardig in het zweet op mijn rustdag. Ik ga via de 216 treden van de Grands Escaliers naar het Sanctuaire. Ik loop gewoon naar boven en ga niet op mijn knieen zoals de pelgrims vroeger. Het is even wennen aan de drukte, maar ik loop rustig mijn rondje door de kapellen en de kerk. En haal een stempel natuurlijk. Via een kris-krasweggetje verder naar boven, naar het kasteel, maar dat is dicht en valt een beetje tegen. Ik wandel terug naar de camping, doe iets minder warms aan en ga weer naar beneden om te lunchen. Inmiddels is het zo druk dat dat nog een opgave is. Maar uiteindelijk eet ik een heerlijke salade met rocamadour kaas en vleeswaren die toepasselijk Salade Le Pèlerin heet. Het postkantoor is alleen 's middags open en ik ben onderhand wel benieuwd, dus ik ga weer terug naar boven. Helaas, er is niets. Ook niet in Gramat, waar hun post vandaan komt. Tant pis, maar ik ben natuurlijk toch even een tikkeltje teleurgesteld. Als troost koop ik een Volkskrant en wat lekkers en doe boodschappen. Op de camping geniet ik van de rust en spel de krant. Moet erg lachen om de zinsnede "Twee Spaanse komkommers zijn vrijgesproken". Wat een komkommernieuws is er toch zeg. Had ik dat bijna gemist. Als ik net wil douchen en gaan koken, begint het zachtjes te druppelen. Ik ga snel douchen, maar koken lukt even niet. Het regent nu aardig door namelijk. Dus ik installeer me met de Volkskrant in de tent. Mijn moeder belt ook nog en na een uurtje is het weer droog en kan ik alsnog gaan koken. Het goede nieuws is dat ik redelijk van mijn verkoudheid af ben. Nog een kuchje, maar dat hou ik altijd een tijdje.

Als ik zaterdag wakker word, moet ik concluderen dat het tijd wordt voor een nieuw kussentje, want dat is ook al lek.... Ik weet ook niet wat ik ermee doe. Ik hoor het ook helemaal niet leeglopen, maar dat doet het toch. En dat slaapt wederom redelijk beroerd. Dus nu slaap ik maar op mijn zak met shirtjes. Vanuit de camping kan ik eerst lekker afdalen naar het dal, maar gelijk daarna komen er behoorlijke klimmen aan. Ik moet namelijk omhoog tegen de rotswand tegenover Rocamadour. Ik maak nog heel veel foto's, dus ik schiet totaal niet op. Het is maar goed dat Rocamadour op een gegeven moment uit het zicht verdwijnt. De dag begint met 4 flinke klimmen van 1,5 tot 2 km p/st. Over de eerste 25 km doe ik dus ook 2,5 uur. Ook omdat ik nog op zoek ga naar een oude windmolen die me uiteindelijk te ver staat (geen idee waar). Beetje zonde van de energie zo'n uitje bergop. In Montfaucon neem ik dus eerst een cola light en eet er weer mijn kersen bij op. Daarna is het nog 6 km klimmen, maar niet zo steil. En daarna de beloning. Een prachtige, brede afdaling naar St Martin de Vers. Daar kijk ik even rond en voor het eerst sinds tijden picknick ik weer eens langs de kant van de weg. Het smaakt me prima. Omdat ik een ommetje wil maken naar de grotten van Pech Merle en St Cirq Lapopie, moet ik daarna nog een keer aan de bak voor een klim van 2,5 km. Gaat niet zo soepeltjes meer als vanmorgen. Maar daarna wederom een prachtige afdaling door een heel mooi dal. Heel erg groen met af en toe wat rotsen die er tussenuit steken. Bij de afslag naar de grotten besluit ik het erop te wagen. Er mogen dagelijks 700 mensen naar binnen. Maar het is nog geen hoogseizoen, dus dat moet lukken. Ik heb alleen geen idee hoe ver het is en het is gegarandeerd klimmen. Dus er gaat toch steeds een stemmetje door mijn hoofd dat ik er misschien niet in kan. Het blijkt 2 km te zijn en ik ben ontzettend blij als ik er ben. Genoeg geklommen voor vandaag! In deze grotten zijn behalve de gebruikelijke stalagtieten en -mieten ook prehistorische tekeningen te zien van 250.000 jaar oud. Ik vond het heel indrukwekkend en echt de moeite waard. Om 5 uur sta ik weer buiten en fiets lekker naar beneden op zoek naar een camping in Cabrerets. Die ligt aan de Célé, waar veel gekanoed wordt. Ik installeer me on recordtijd, want ik heb honger en moet ook nog even naar de Spar, want morgen is het zondag. Ik loop nog een klein ommetje door een deel van het dorp. Hier zijn ook weer veel huiwen tegen de rotsen aan gebouwd.

Toen ik vanmorgen de tent openritste hing er een enorme nevel in het dal. Ik zag de bovenkant van de rotswand niet meer. Maar tegen de tijd dat ik wegging om 9 uur was de zon alweer warm genoeg om alle nevel te laten verdwijnen. Het is lekker fietsen langs de Célé en de Lot. Ik zie St Cirq Lapopie al snel liggen aan de andere kant van de Lot op/tegen de berg. Prachtig! Maar moet ik daar omhoog fietsen? Het lijkt van een afstandje altijd veel steiler dan wanneer je uiteindelijk bezig bent. Ik zet mijn fiets een beetje bij de hoofdweg en loop rustig door het dorpje. Wederom heel mooi. Prachtige oude huisjes, deels vakwerk. En duidelijk ingesteld op toerisme. De restaurants waren zich aan het voorbereiden op een drukke zondagslunch. Gelukkig ben ik vroeg en is het dus nog geen gekkenhuis. Ik fiets hoog boven de Lot verder en daal steeds een stukje verder af. Dan fiets ik aan de andere kant langs de Lot verder. Dat is vlak en schiet dus lekker op. In Vers pak ik de oorspronkelijke route uit het boekje weer op. Om niet op de drukke D-weg naar Cahors te hoeven, is er een mooie alternatieve route uitgezet, maar daarvoor moet wel weer wat geklommen worden. En als je dan zo hoog boven de Lot rijdt op een smal weggetje met rechts naast je een steile afgrond (waar gelukkig wel veel bomen staan), is het minder prettig als er een auto aan komt. Ik ga dus echt niet op het uiterste randje fietsen, ben veel te bang om er af te kukelen. Maar dat gebeurt niet. Het is een heel mooi groen weggetje dat wel steeds slechter wordt. Dus ik hobbel verder en rem in de afdaling om weer eens niet van de fiets af te stuiteren. Ook dat lukt, dus ik kom heelhuids in Cahors aan. Ik ben al voor enen op de camping, installeer me naast een stel aardig Nederlanders, douche, was, klets nog even met een oudere Australische vrouw en eet dan lekker op mijn gemakje mijn lunch. Was wel weer even toe aan gezellige praatjes na een paar campings wat minder contact. In de loop van de middag fiets ik naar de stad. Altijd redelijk uitgestorven op zondag. Ik bezoek de kathedraal en het klooster en ga dan eerst maar eens op een terrasje zitten. Bij de Office du Tourisme op zoek naar een internetcafé, want die zijn nooit eenvoudig te vinden Ik ben er nog nooit zonder hulp terecht gekomen. Fijn dat deze op zondag open is, want dat is niet altijd evident (zoals de Fransen zo mooi zeggen). Zo meteen fiets ik nog even een rondje, in elk geval naar Pont Valantré. Nu eerst even proberen om wat foto's te uploaden. Ik maak er steeds meer....

Nou, ik geniet nog enorm. Papa, ik ga zo ook even kijken wat je me gestuurd hebt. Een mms of een videobericht kan mijn telefoon (of abonnement) niet aan, dus moet dat op internet bekijken. Robert & Wendy, ik hoop dat jullie een heerlijke tijd hebben in Zeeland. Hoelang blijven jullie eigenlijk? Gert, je hoeft me geen NMLK tips te sturen ;-) en ik kom niet door Auch, ook al ben ik er wel een beetje in de buurt. Heel veel liefs allemaal, ik denk aan jullie!