Het einde van de wereld

Weer een doel bereikt. Ik ben in Finisterre (in het Galicisch Fisterra) aangekomen!

Eergisterochtend ben ik weer op de fiets gestapt na 2 rustdagen. Gelukkig kon ik een tas achterlaten op de camping, dat scheelde weer wat gewicht. Maar het was toch pittig. In Galicië is niets vlak. De bergen zijn niet heel hoog, maar je moet er toch telkens overheen. Lijkt misschien meer op de Ardennen. Het is behoorlijk bewolkt en dat wordt alleen maar erger. Maar het blijft droog. Prima fietsweer eigenlijk. De weg wordt steeds rustiger en mooier naarmate is verder van Santiago kom. Het eerste stuk is namelijk nogal druk en er is veel bebouwing. In Padrón neem ik een pauze. Hier is het lichaam van Santiago (Jacobus) aan land gebracht. Het enige dat hieraan herinnert is een afbeelding op een fontein. Het ligt niet meer aan zee. Na Padrón volgt een hele lange klim. Dus ik ben blij als ik daarna ook even af kan dalen. Ik fiets weer tussen de eucalyptussen en vaak ook dennen door. Een prima geurencombinatie. Af en toe wordt langs de kant van de weg een akker bewerkt, vaak met de hand. In Noia doe ik wat boodschapjes en fiets dan door naar de camping. Die ligt 6 km van de route, dus wat ik dan fiets, moet ik de volgende dag ook weer terug. Het is een flinke klim. Maar af en toe zie ik de rivier of de zee. Dit is namelijk een riviermonding en ik weet niet precies waar de rivier eindigt en de zee begint. De camping ligt tussen de weg en de zee. Ik heb vanaf mijn plaats zeezicht! Als ik geluncht en (koud) gedoucht heb, breekt de zon door. Dan is het pas echt genieten. Kan ik ook even opwarmen van de koude douche. Ik geniet eerst van het uitzicht vanaf een rots en loop dan over het strand. Rotsen en strandjes wisselen elkaar af en er is meer rots dan strand, dus ik ben zo klaar met mijn strandwandeling. Ik kijk wat de 3 restaurantjes te bieden hebben en installeer me bij een sympathiek uitziend tentje. Een beetje alternatief. Ik zit er bijna 2 uur met 2 cola light en mijn boek. Heerlijk! Dit is vakantie.... Daarna klets ik bij de tent nog even met mijn Duitse buurman en dan ga ik er ook nog een klein hapje eten. Met een ijsje als toetje maak ik nog een strandwandeling en dan is het bedtijd.

Gisteren werd ik helaas niet lekker fris en uitgerust wakker. Ik had slecht geslapen. Weet ook niet waarom, maar heb ik elk geval ook weer meer last van mijn onderrug en ben dus zo stijf als een hark. Als ik net klaar ben met ontbijten, zie ik het wolkendek donkerder worden en maak even heel veel vaart om alles in te pakken. Dat lukt net op tijd. Snel mijn regenpak aan, want ik wil zelf ook droog blijven. De Duitser heef pech, want zijn tent staat nog. Ik schuil even bij de toiletten, maar als ik zelf ook goed ingepakt ben, vertrek ik toch maar. Al snel stopt het en kan de hele handel weer uit. Het blijft wel bewolkt en ook best fris. Vooral omdat ik toch aardig bezweet ben van al dat klimmen. Want vandaag is het ook weer een pittige dag met een lange klim en heel veel kortere. Midden in de lange klim naar Pino do Val kom ik een leuk kapelletje tegen. In de middle of nowhere. De klim gaat weer door bossig gebied. Maar boven word ik beloond met prachtig uitzicht. Ik kan helemaal tot Noia kijken. Daarna is het even dalen, maar dan gelijk weer een flinke klim. Bij een lelijke fabriek midden in de prachtige omgeving, sla ik linksaf en dan begint de lange afdaling naar zeeniveau en naar Cée. Daar staat weer zo´n lelijke fabriek, dus ik fiets even door. In Corcubíon pauzeer ik even op een bankje met prachtig uitzicht op de haven. Het weer lijkt inmiddels ook weer wat op te klaren. Er lijkt een patroon te ontstaan. ´s Morgens wat (mot)regen en somberder weer dat ´s middags helemaal opklaart. De wereld ziet er toch mooier uit met een zonnetje en dat geldt helemaal voor de strandjes waar ik langskom. Je zou denken dat het over is met klimmen zo bij de zee, maar dat is niet zo. Ik moet telkens nog klimmen over uitlopers van de bergen heen die in zee uitkomen. En dan ben ik in Finisterre. Ook weer een heel mooi moment. Ik krijg een nog mooier certificaat dat ik het einde van de wereld heb bereikt. En ik kom Lorraine tegen, een Amerikaanse die oorspronkelijk uit Hong Kong komt en die ik in Portomarín en Santiago al tegenkwam. Zij heeft een kamer en er is er nog één. We lopen samen die kant op. We delen samen een appartement. We hebben elk een eigen kamer die we af kunnen sluiten, maar delen badkamer, keuken en woonkamer. Het is allemaal gloednieuw en brandschoon. Ik heb een tweepersoons bed en een hele ruime kamer. Hier ga ik lekker twee nachten van genieten. Ik lunch snel en fiets dan naar Cabo Finisterre. Daar is de vuurtoren, de 0,00 km paal (nog 0 km te gaan op de pelgrimstocht) en een kruis met daarbij een plek waar sommige mensen hun kleding verbranden. Niemand die dat doet, maar je ziet wel de brandresten. Ik loop er een hele tijd rond. Terug in Finisterre help ik een Nederlander op de fiets aan een kamer bij dezelfde vrouw, maar in een ander huis. Dan wat boodschapjes, want ik ben helemaal op en heb geen puf om een restaurant uit zoeken. Ik maak een salade van tomaat, ei, kaas en krabsalade. Beetje brood erbij en ik heb een heerlijke maaltijd. In de woonkamer liggen brochures en daar haal ik nog wat nuttige informatie uit over wat te bezichtigen bij Muxía en wat ik tegen kan komen op de terugweg. Ik krijg helemaal zin in mijn verblijf bij Muxía en zal daar nog wel wat rondfietsen richting de Virxe da Barca en wellicht naar Camariñas. En dan in 2 dagen terug naar Santiago. Daar wil ik dan donderdag, uiterlijk vrijdag weer zijn. Ik kom de tijd wel door dus.

Gisteravond lag ik vroeg in bed en was vandaag pas om half tien wakker. Bijna de klok rond geslapen. Maar wel last van mijn onderrug. Ik ga na het ontbijt dus maar lekker wat wandelen. Beweging helpt meer dan zitten of liggen. En het is droog, dus prima weer om naar buiten te gaan. Het heeft wel geregend vanmorgen en ziet er nog dreigend uit. Ik wandel over de markt, want die is toevallig op vrijdag in Finisterre. En ik wandel over een pier naar het einde van de haven. Ik maak veel foto´s. Want hoewel het niet zulk mooi weer is, is het toch heel fotogeniek met de vissersbootjes op de voorgrond. Veel van de heuvels in de omgeving zitten met hun hoofd in de wolken of in een regenbui. Ik vind het heel bijzonder dat ik een regenbui niet al te ver van me vandaan voorbij kan zien trekken met daarachter een opklaring. Gelukkig gaat de bui langs me heen en komt hij niet mijn kant uit. Zo duidelijk heb ik dit nog nooit gezien. Heel speciaal.

Morgen fiets ik weer verder. Zoveel mogelijk langs de kust en bezoek ik onderweg nog de Cabo Touriñan die nog westelijker ligt dan Cabo Finisterre. Het weer zou wat op moeten klaren. Het wordt niet warm, maar wel droog en wat zonniger als het goed is.