De top!

Nu wat meer tijd, dus ik werk het verslag even bij.

Van Lourdes ben ik naar Oloron Ste Marie gegaan. Dat was tot Sevignac een prachtige route over smalle weggetjes. Het is ook mooi weer, wat wolken die ervoor zorgen dat het niet te warm is. Tot aan Nay volg ik ongeveer de Gave de Pau. Nay is een ontzettend leuk plaatsje waar de terrassen uitnodigend klaarstaan. Daar maak ik dus dankbaar gebruik van. Want verder kom ik vooral door hele kleine dorpjes. Wel grappig, weet niet zeker of ik dat al eens genoemd had. Alle dorpjes hebben hier een eigen kerk, een mairie en een salle de fete. Geen bakker of café, maar voor een feestje hebben ze dan toch nog de salle de fete. Op deze zondag kom ik veel wielrenners tegen, zelfs een clubje met volgauto. Vanuit Nay volg ik leer zo´n prachtig klein weggetje, ditmaal met mooie vergezichten op de Pyreneeen en onder het genot van klingelende koeienbellen en heel veel roofvogels. Het is steeds wat klimmen en dalen, maar ik schiet toch aardig op. Vanaf Sévignac is de route wat saai en kom ik geen leuk picknickplekje meer tegen. Bovendien ga ik blijkbaar licht bergaf, dus ik vlieg met ongeveer 30 km/u naar Oloron. Ik bezoek snel de kathedraal, maar ga dan eerst op zoek naar de camping. Ik rammel van de honger, dus na mijn dagelijkse ritueel van tent opzetten, douchen en de was doen, eet ik eerst mijn lunch. Dat kan hier handig aan een grote picknicktafel die voor iedereen op het trekkersveldje staat. En dat zijn maar 2 tentjes. Om een uur of 4 ga ik de stad weer in en bekijk de kathedraal dit keer goed. Ik steek dit keer een kaarsje op voor mezelf, voor een goede tocht over de pas. Ik bezoek ook de kerk in het stadsdeel Ste Croix. Deze wijk ligt heel hoog op een berg en heeft dus hele steile straten. Vandaaruit heb je mooi uitzicht op Oloron.

Op tweede Pinksterdag begin ik fris aan de klim. Het eerste deel valt me reuze mee. Ik geniet van de roofvogels, de stilte, een boerin die 3 koeien naar de wei brengt. Het is perfect fietsweer, want al snel verdwijnt de zon achter de wolken, zonder dat het koud wordt. Ik zie in de verte een pelgrim lopen en roep: Bonne route. In Bedous drink ik wat en dan gaat de zon weer schijnen buiten. Vind ik toch ook altijd wel leuk, maar soms is een wolk voor de zon op de fiets beter. Zeker als je veel moet klimmen. Dan kom ik Bert en Coby voor het eerst tegen. We kletsen even terwijl we op adem komen van een klim. Dan fiets ik richting Borce en zij gaan verder over de hoofdweg. Borce is een mooi klein dorpje met een kapelletje met een prachtig kunstwerk. Ik vind het de steile klim wel even waard. In Urdos laat ik de camping rechts liggen, want die ligt zo laag aan het water, dus een extra steile klim morgen. Op een terrasje kom ik Bert en Coby weer tegen. We twijfelen allemaal of we door zullen fietsen. Liesbeth heeft een kaart naar me gestuurd, maar de Relais Poste is pas morgen weer open. Wel om 8.30 u. En het is inmiddels erg warm, terwijl het steilste stuk eraan komt. Het is nog 15 km klimmen. We blijven allemaal in Urdos, ik in de gite en zij in het hotel. We frissen ons eerst op en lunchen dan samen. Vervolgens brengen we de hele middag kletsend door, want verder is er niet veel te doen. Om 19.30 u ga ik naar de gite om een broodje klaar te maken. Ik eet het in de ondergaande zon op. Ondertussen komt een kat me gezelschap houden. Hij komt zelfs op schoot zodra hij de kans krijgt, maar dat vind ik niet zo handig. Uiteindelijk ligt de kat tussen mijn voeten op het onderste treetje van de trap.

De volgende ochtend kwamen we elkaar al bij het postkantoor, tevens winkel, weer tegen. Helaas zijn ze geen postkantoor meer, dus dat is jammer. Het grootste deel van de 15 km naar de Col du Somport (1640 m) ligt in de schaduw in de ochtend. Dat komt goed uit, maar zweten doe ik toch wel. Het zweet druppelt op mijn bovenbenen. Mijn bandana van de tennisvakantie hangt over mijn stuur en daar veeg ik regelmatig mijn gezicht mee af. In tegenstelling tot gisteren komt er nu geen metertje afdaling aan te pas. En de klim wordt steeds iets steiler. Maar het gaat heel goed. Werklui moedigen me af en toe aan. Ongeveer 4 km voor de top rust ik even. Daar zijn mooie bergweiden en ik heb uitzicht op de skiliften van Candanchu. Bovendien komt de zon dan over de berg en is het over met de schaduw. Boven ga ik juichend over het hoogste punt. Dat was toch wel even een momentje hoor. Ik ging iets sneller dan Coby en Bert, maar heb ze opgewacht en toen hebben we een hele fotosessie gehouden. Op de top is tevens de grens met Spanje. En daarna de beloning: de afdaling! We komen al snel door Candanchu, een verlaten uitziend wintersportdorp. In Canfranc willen we wat eten, maar het restaurantje is niet open. We eten een stukje brood. Daarna fiets ik alleen door en Bert en Coby eten in het volgende dorp nog iets. In Jaca vind ik de camping makkelijk. Zien er gelijk anders uit. Veel seizoensplekken die allemaal niet bewoond zijn op dat moment. Beetje shabby allemaal. En de camping is duurder dan ik gewend ben van Frankrijk. Maar goed, ik zet toch mijn tent op en later komen er nog meer tentjes bij. Eind van de middag bezoek ik de kathedraal, de vesting en het stadje zelf. Een leuk plaatsje. Spanje heeft wel gelijk een heel ander ritme. Een lange middagsluiting, van ongeveer 13.30 – 17 u en dan is alles dicht behalve de horeca. Echt iets om rekening mee te houden. Geldt ook voor het avondeten, dat begint pas om 21.00 u. Ik eet dus wat tapas en vind dat ook een prima maaltijd.

Het is ook weer even wennen aan het Spaans praten, maar elke dag komen er weer nieuwe woorden in me op. En het gaat al best goed. Vanuit Jaca ben ik naar Berdun gefietst. Dat was net zoveel klimmen als de dag ervoor denk ik, want de route ging met een behoorlijk ommetje langs het klooster San Juan de la Peña. Dat ligt heel bijzonder tegen en onder een overhangende rots, maar is veel kleiner dan ik dacht. Het ligt op 1300 meter, dus dat is ook behoorlijk hoog..... Het was wel een prachtige weg. Het landschap is gelijk heel anders dan in Frankrijk. Veel ruiger en droger. Ik vind het wel mooi. Het doet me denken aan Kreta. Ik zie ook meer soorten roofvogels en merk weer dat ik er geen verstand van heb. Maar het is mooi om ze te zien zweven en vooral de duikvluchten zijn indrukwekkend. Vanaf San Juan heb ik een prachtige afdaling naar Sta Cruz de la Seros, een middeleeuws dorpje met een mooie kerk. In Puente la Reina de Jaca eet ik een menú van de dag. En als ik weg wil gaan, komen net Bert en Coby er weer aan. Zij blijven hier en ik fiets door naar Berdun. Berdun ligt op een heuvel en dat was bij 30 graden flink zweten. Denk niet dat ik klaag, ik ben blij dat het lekker weer is! Berdun is een ontzettend leuk plaatsje met veel bankjes in de schaduw, waar ik later op de middag ook lekker op zit te snacken en te schrijven. Geen camping in de wijde omgeving (dan moet ik 30 km verder doorfietsen), maar ik kan voor een prikkie een hotelkamer krijgen. Ook weleens lekker.

De donderdag begon met een wat saaie rit langs het stuwmeer van Yesa langs een drukke weg. En met veel werkverkeer, want ze zijn een snelweg aan het bouwen. Het meest aantrekkelijke op dit stuk was het onbewoonde dorpje Esco en het terrasje in Yesa. Oh ja, en de supermarkt die superlekker brood had! Gelukkig gingen we daarna naar Sanguesa, dat was weer een rustigere weg. Wel weer even klimmen natuurlijk, maar ik denk niet dat er nog een vlak stuk route komt eerlijk gezegd. In Sanguesa kon ik nog net de kerken even van binnen bekijken voor de middagsluiting. Vandaag kwam ik Coby en Bert ook verschillende malen tegen. We deelden een terrasje in Yesa en Sanguesa en we zijn voor een deel samen naar Lumbier gefietst vanuit Sanguesa. Via een gravelpad door de Foz de Lumbier, een kloof. Door een donkere tunnel, wel een beetje spannend. Maar daarna was het echt prachtig in die kloof. Veel vale gieren die daar nesten hebben. Bij de brug in Lumbier nemen we weer afscheid. Ik ga rechtsaf naar de camping, zij de brug over naar het hotel. Op de camping heb ik Jan Maes uit Weert (Stramproy) ontmoet en samen door het dorpje rondgelopen. We gingen even in de kerk kijken. Ze stonden op het punt met een dienst te beginnen. Dat wilden we niet verstoren, maar er ook niet bij blijven. Maar we mochten niet weg tot we allerlei kapelletjes hadden gezien die zeer de moeite waard waren volgens de lokale bevolking. De klokkenluider stopte met luiden en ging ervoor zorgen dat het licht het weer deed. En de rest wachtte ondertussen rustig tot de dienst begon. En de kerk zat aardig vol. Dus ik voelde me wel wat opgelaten, maar het werkte ook erg op mijn lachspieren eerlijk gezegd. Ik had het gevoel dat ze ons pas zouden laten gaan als we elk hoekje en gaatje gezien hadden. Morgen weer verder en dan kom ik echt op de camino frances met de vele wandelende en fietsende pelgrims. Leuk!